Gaj Aravilara

Jako, że gram druidem pozwoliłem sobie stworzyć dom w pobliskiej puszczy. Życie w mieście to nie dla mnie... Zapraszam więc...

Tuż za miastem, u podnóża gór rozciąga się prastara puszcza. Powiadają, że jest mieszkaniem starożytnych duchów natury. Jak jest naprawdę? Wkraczając pomiędzy rozłożyste drzewa gaju ma się wrażenie, że jest się czymś małym, czymś nieistotnym, czymś stłumionym przez potęgę wszechobecnej natury. W puszczy nie ma dróg, traktów ani gościńców i dziwnym trafem, ilekroć ktoś niepowołany próbuje się w nią zagłębić, las jakby ożywa zagradzając mu drogę. Wiekowe dęby, smukłe sosny, pnącza i krzewy cierniowe wydają się posiadać jakąś świadomość. Zagłębiając się coraz dalej, wędrując przez nasłonecznione polany, mroczne zagajniki i ukryte kotliny trafiacie do samego serca lasu a waszym oczom ukazuje się widok, który sprawia, że serca zaczynają bić innym rytmem. Rytmem natury.
W świetle księżycowej pełni dostrzegacie jezioro. Jego krystalicznie czysta woda wydaje się być płynnym srebrem. Na jego środku znajduje się sporej wielkości wysepka, nie widzicie jednak jak można się na nią dostać. Odpowiedź przychodzi sama wraz z łodzią wykonaną z białego drewna, która popychana niby tchnieniem samego tylko wiatru przybiła do brzegu czekając na waszą reakcję...
Wkrótce przecinacie wody jeziora myśląc o tym, co czeka was na wyspie. Nie mija wiele czasu i dostrzegacie miejsce, o którym bardowie powinni prawić sławiące opowieści. Dostrzegacie bowiem dom druida Aravilara. Z niewielkiego wzniesienia, szemrząc wesoło spływa strumień lodowato chłodnej wody wpadając z cichym pomrukiem do srebrzystej wody jeziora. Z odległego skraju wyspy majaczy smukła wieża zbudowana z surowych kamieni, w której oknach pali się jasne, ciepłe światło. Rosnące wokól dzikie róże, maciejki, konwalie i rumianki tworzą niezapomnianą woń, która na zawsze zapadnie wam w pamięci. Mieszkanie Aravilara i Yasheiry wita was feerią barw, zapachów i dzwięków. Jego sklepienie stanowią wysokie deby, sosny i wiązy, których korony układają się we wzory cudowniejsze od najpiękniejszych fresków. Miękka trawa oraz liście to podłoga i posłanie. Gdzież jednak są ściany? Avariel wybucha śmiechem. Nie zna żadnych ścian, bo nieskończony świat natury nie uznaje granic.
Czy to na swej wyspie, czy poza nią, Aravilar nigdy nie bywa sam. Otaczają go przyjaciele: kryjące się wśród wysokich traw wilki, krążący wśród obłoków kruk czy też budzacy respekt tygrys- nieprzejednani wrogowie wszystkich nieproszonych gości. Biada głupcom, ktorzy myślą, że puszcza i jej strażnik są bezbronni.
Niczym duch, na ziemię opada skrzydlata postać, której spokój udziela się także wam. Uśmiecha się zagadkowo po czym bez słowa odchodzi dając wam do zrozumienia, że teraz nie czas na rozmowy.
Łódź pchana niewidzialną siłą wraca na stały ląd i pozwala wam na bezpieczne jej opuszczenie. Z oddali dobiega was cicha muzyka. Bębny, fletnie i dziki, jednostajny zaśpiew. Coś mówi wam, że czas opuścić puszczę. Jej mieszkańcy mogą mieć ochotę zapolować...