Co jest po śmierci?

Temat o tym co jest po śmierci.

Czy waszym zdaniem tak jak w religii Chrześcijańskiej, ciało człowieka umiera, a dusza idzie do Nieba? Może macie inny pogląd? A może po śmierci niema nic?
Słucham waszym zdań na ten temat!

Właściwie nawet religia chrześcijańska ma nieco podzielone zdania na temat losów duszy po śmierci. Większość twierdzi, że jeśli człowiek żył dobrze, to czeka go wieczna radość, a jeśli źle- wieczne potępienie. Jednak według pewnego świętego (którego imienia nie pomnę) owo potępienie nie będzie wieczne i na Sądzie Ostatecznym wszyscy zostaną zaklasyfikowani jako święci. Z kolei kalwini wierzą, że każdy człowiek od chwili urodzenia jest zbawiony albo potępiony.

Wikingowie wierzyli w Valhalie, Inni wierzą w światło na koncu tunelu, inni wierzą w reinkarnacje a jeszcze coponiektórzy w nicosć.
Wiele osób które przeżyło śmierć kliniczą twierdzą ze szły po długim tunelu na koncu którego coś się świeciło.
Ja osobiscie wierze że ciało umiera, a dusza wędruje gdzieś po świecie czy też w zaświatach które niekoniecznie muszą być Niebem, piekłem czy też czyscem. Poprostu gdzieś wędrują i tyle, i pojawiaja się niekiedy podczas seansów spirytystyznych.

Czyścica w sumie nie ma, rozpatrzę, więc inne wizje. Reinkarnacja? W sumie niegłupie i dość efektywne rozwiązanie. Produktywne i przyszłościowe. Błąkanie się sensu nie ma, no chyba, że zostaliśmy stąd siłą zabrani. Więc błąkanie się pozostawiam związanym z egzystencją tu.

Dla mnie wiele rozwiązań jest całkiem interesujących. Choć i tak pewno nigdzie nie trafię, Kraina Wiecznych Łowów czy Eden_Rajski_Ogród.pl to zapewne miejsca niebiańskiego wręcz spokoju.

Piekło zbytnio mnie nie satysfakcjonuje, nie zbyt lubię nadmierny gorąc.

To może inaczej...

Witam, witam, ja właśnie po śmierci jestem. Pytasz, jakie wrażenia? Sporo drzwi tu mam, ot, co. Jak jakiś teleturniej, które wybrać, ach, które.

Co ja tu robię? W sumie zastanawiam się, którą bramę wybrać...
O, spójrz tam, widzisz? To Piotruś, z zawodu święty. Co? Nie, nie znam go za dobrze. Wiem tylko, że ma nudną fuchę.
Radzisz te małe drzwiczki? Niby Nibylandia? Hah, ciekawy mógłby być to wybór, ale nie przepadam za kurduplami... Marudny? Wcale nie jestem, po prostu za dużo opcji...

Wiesz co? No nie wiesz, niby skąd masz wiedzieć... Ja tu zostaję. Wygeneruję sobie tylko nowe ciałko, znajdę jakieś ciekawe nazwisko i się udomowię... Tak, wiem, za 1h nie będę nic pamiętał, będę małym, wrzeszczącym bachorem... Ale co mi tam...
{by Son of Circus}

Reasumując. Dwa wyjścia, przynajmniej pasujące do mojej osoby. Albo reinkarnacja albo Eden i 72 Hurysy...

Moim zdaniem do teorii reinkarnacji można postawić parę pytań:
-Od jak dawna to trwa?
-Co z przyrostem naturalnym?
-Czy można się reinkarnować jako osobnik innej rasy?
-Czy doświadczenia z obecnego życia mogą nam pomóc w następnym?
-Czy wogóle mamy dostęp do przeżyć z poprzedniego żywota?
-Czy może się zakończyć? (tzn. po x-nej śmierci już się nie reinkarnujemy)
-Na jakim etapie poczęcia/ciąży dusza reinkarnuje się w ciele?

Nie neguję tym reinkarnacji. Jestem tylko ciekaw waszych odpowiedzi na powyższe pytania.

Sądzę, że reinakrnacja jest formą naprawy swych błędów z poprzedniego życia, dopełnienia obietnic, etc.

Do jakby dopełnienie, śmierć ostateczna nastąpi po zakończeniu wszystkich spraw.

Kiedyś oglądałem dość ciekawy film, prezentował on właśnie reinkarnacje. Tam był zaświaty, coś jakby niebo, z tym że trafiali tam tylko Ci którzy wyzbyli się w życiu na ziemii wszelkiego strachu. Niektórzy przechodzili po kilkadziesiąt wcieleń i były to wcielenia różne. Ci którzy już wyzbyli się strachu powiększali swojąwiedzę i tak najmądrzejszy z nich wykorzystywał 60 pare % swojego mózgu. Niby fikcja, może coś w tym jest. Ja jestem chrześcijaninem, mam nadzieję na niebo, i liczę na korzystny wyrok podczas Sądu Ostatecznego. Nawet ateistom może się wydawać dziwne, że po śmierci jest koniec, poprostu Cię nie ma, po prostu nic nie ma.

Razielu chętnie odpowiem na Twoje pytania. Oczywiście zrobię to w duchu religii która to ma reinkarnację u swych podstaw a z której (niebezpośrednio) wywodzi się Buddyzm czyli birmanizmu odnosił się jednak bedę do Chrześcijaństwa bo wiem że jest to filozofia i religia większości najbliższa:
1. Wierzy się że wszechświat co jakiś czas umiera i odradza się na nowo i tak z nieskończoności w nieskończoność jednak są odłamy Buddyzmu które podają dokładną liczbę tych powtórzeń. Oczywiście wiele osób powie że to nie może być tak od nieskończoności więc ja w takim razie zapytam: "Od kiedy istnieje Twój Bóg?"
2. Niestety w tym pytaniu widzę tendencję która dotknęła 99% społeczeństwa zachodu które z powodu nie doinformowania bądź też błędnego zrozumienia uważa że reinkarnacja to wędrówka duszy z ciała do ciała. REINKARNACJA NIE JEST WĘDRÓWKĄ DUSZ POMIĘDZY CIAŁAMI. Wędrówka dusz pomiędzy ciałami to metepsychoza wymyślona w naszym kręgu kulturowym i wprowadzona przez Pitagorasa (oczywiście wzorowana na pojęciu reinkarnacji)
3. Tak. Stąd też szacunek religi wschodu do wszystkich istot żywych.
4. Tak, jednak nie jest to proste i każdy odłam ma na to swoją teorię. Jedni mówią że można sobie przypomnieć poprzednie wcielenia jako medytację a inni mówią że intuicja i tzw. szósty zmysł to są przebłyski doświadczeń poprzednich wcieleń.
5. Tak jeżeli osiągniemy oświecenie. Jest to stan w którym osiągamy doskonałość tak głęboką i harmonie ze światem tak wielką że zostajemy uwolnieni z cyklu samsary (reinkarnacji) i osiągamy stan który można by przyrównać do chrześcijańskiego Nieba. To jest własnie Nirwana.
6. Nie wiem jak co na to religie wschodu. Jednak wiem że chrześcijaństwo ma podobny problem ze stwierdzeniem od kiedy w człowieku jest dusza.

Mhmm..Tez ostatnio badzo często poruszam ten temat..Myslę, że po śmierci idziemy do raju...Tak twierdzi religia chrześcijańska...Ja myslę, że to jest lepszy, idealny świat i mieszka tam Bóg. Natomiast czyściec to miejsce, w którym dusze pokutujśą za winy, przepełnione smutkiem i cierpieniem...Prawdopodobnie dusze zmarłych cierpią tam za grzechy i tym samym pokutują za nie Wink

Natomiast piekło to Otchłań, pełna ciemności, samotności, rozpaczy, męk i cierpień, psychicznych duszy, trwających bez konca...

O ile pamiętam jedną zdysput teologicznych czyścieć to tak naprawdę tensam stan co piekło. Stan cierpienia duchowego, spowodowany tym, iż widzisz niezwykłe szczęćie i błogość Nieba, a jednak nie możesz sie tam dostać. I wiesz, żę nigdy móc nie będziesz.

To, że z Piekła "widać" Niebo zostało opisane w jednej z przypowieści stareo testamentu, o Żebraku i Bogaczu. Bogacz trafił do otchłani, a Żebrak na łono Abrahama. Bogacz błagał Żebraka, któremu za życia żałował nawet odpadków ze stołu, o to aby dał mu choć kroplę wody, aby ugasić jego cierpienia. Ten jednak nie mógł przekroczyć Otchłani i zbliżyć się do Bogacza.

Czyściec, zaś różni się od piekła drobnostką zaledwie. Nadzieję, czy może wiedzą, że kiedyś to cierpienie się skończy i droga do nieba nie jest przed nimi zamknięta. Taka drobnostka, a jakże kolosalna różnica.

Znam inną teorię na temat czyśćca mówiącą, że różni się on od nieba też tylko jednym szczegółem. Konkretnie: będąc w czyśćcu dusza nie może oglądać Boga. Poza tym wszystko jest tak samo (utopia, radość etc.). I tak samo jak w poprzednim poście: różnica tak mała, a tak kolosalna.

Mhmm..Inni tez uważają, ze to sa te same stany, tyle, że róznią sie nastrojami...Mnie zawsze zastanawiało czy to jest jakieś miejsce, czy też stan duszy...

Jak to czysca niema? Tak samo mozesz powiedziec ze piekła niema. Jesli odrzucasz czysciec to tez powinienes odrzucic niebo albo piekło. Czysciec to jest miejsce gdzie dusze pokutują za grzechy, podobnie jak w piekle ale nie do konca. Z piekła niema powrotu, a z czysca w koncu przejdzie sie do nieba. Nie wiadomo po jakim czasie, ale w koncu.

Niestety tutaj pojawia się dosyć czarna karta z historii chreścijaństwa.

Otóż idea czyśćca zostałą wprowadzona do kanonu teologicznego dopiero około X wieku (lub nieco później, niestety nie mam teraz jak sprawdzić dokładnie, jeszcze to uściślę). Stąd też się więły odpusty. Modlitwy i msze, które darowywały nie tylką winę (co daje akrament Pokuty) ale także karę ze grzechy, czyli skracało, lub zwalniało z pobytu w czyśćcu.

Niestety bardzo szybko Odpusty stały się walutą wymienną. Zamiast jałmużny na msze odpustową, odpust trzeba sobie było kupić. A duchowni potrafili co do dnia wyliczyć ile złotych monet to ile dni czyśca mniej.

Stąd też pytanie o to czy czyścieć istnieje, nie jest tak całkowicie pozbawione podstaw.

Ideologia czyśca wzięła się z rozważania, czy człowiek, będący przez całe życie grzesznikiem (grzech popełnia się z premedytacją) np. morderca czy gwałciciel, który czylił to ponieważ czerpał z tych okrutnych czynów satysfakcję, po wyrażeniu skruchy ma prawo do nieba tak samo jak człowiek uczciwy, starający się w swoim życiu nie łamac przykazań i być moralnie dobrym.

Otóż, do nieba mają prawo takie samo, ponieważ Bóg jest miłosierny. I jesli człowiek szczerze żałuje swego czynu i rozumie zło jakie popełnił na szansę na zbawienie. Jednak trochę się to kłóci z obrazem Boga Sprawiedliwego. Dlatego to ludzkie pojęcie sprawiedliwości określiło (wolę unikać słowa wymyśliło, bo być może działo się to pod natchnieniem, tak jak z Ewangelią) czyścieć jako miejsce spłaty długu grzechu.

Za to jakiś czas temu może słyszeliście o teorii pustego piekła. Skoro Bóg jest tak miłosierny to powinien przebaczać wszystkim. Nie była to teoria Kościoła i została sprawdzona i jednak odrzucona.

Tak na prawdę większość pism i źródeł mówiących o czyśćcu jest teraz podważana ponieważ żadne z nich nie ma większych praw do bycia tekstami kanonicznymi. Chyba do tej pory trwają dyskusje w Kongregacji Nauki Wiary na ten temat iprawda jest taka że to oni zadecydują jaki będzie pogląd kościoła na ten temat.